Muchas cosas interesantes!

Koloniale stadjes bezoeken, walvishaaien opsporen, duikskills showen, Spaans leren, gallo pinto (ofwel bruine bonen met rijst) eten en leren dealen met extreme hitte. Dat vat onze tijd in Midden Amerika tot nu toe wel aardig samen.

Antigua (Guatemala) is de stad waar we na aankomst in Guatemala city linea recta naartoe reisden met een shuttlebus. Ik wilde eigenlijk liever reizen met lokale bussen maar verhalen van andere reizigers die flink bedreigd en beroofd waren schrokken toch wel een beetje af. Best gek om overal politie en bewakers te zien met geweren; ik weet niet of dat ons een veilig of juist onveilig gevoel geeft. 
Desalniettemin is Antigua een supermooi koloniaal stadje om deel 3 (en tevens het laatste deel) van onze reis mee af te trappen; slenteren over de cobblestone streets, het poco Spaans dat we hadden geleerd in praktijk brengen en natuurlijk de eerste Corona's drinken. Na een paar dagen wilden we wel wat natuur zien dus namen we een shuttlebus naar Lago Atitlan. Volgens sommigen is dit het mooiste meer van de wereld, wij zijn intussen erg verwend met vergelijkingsmateriaal in Azië en Nieuw Zeeland maar mooi it is! Het is een groot meer omringd met vulkanen (waarvan we de San Pedro vulkaan hebben beklommen) en vele maya-dorpjes waar ze allemaal een ander dialect maya spreken (en waar de vrouwen in prachtig gekleurde jurken paraderen).
We zijn ook nog beland bij een 'chocolate ceremony' met een groep Amerikanen die we in Antigua hadden ontmoet en vroegen of we meewilden. Bij het woord 'chocolate' waren we natuurlijk gelijk om maar we kwamen er al snel achter dat het deel 'ceremony' minder bij ons past (beetje 'zweverig'). 

Ons plan (ja, toen hadden we nog een plan) was om vervolgens een tijdje rond te trekken in Honduras maar we zijn met slechts een tussenstop bij de maya-ruïnes van Copan gelijk doorgereisd naar het eiland Utila. De verhalen van onze giebelende gids bij de maya-ruïnes waren indrukwekkend. De maya's waren vroeger dan misschien een intelligent volk (blijkbaar wisten zij allang dat de aarde om de zon draait, en dat zonder telescopen), ze waren ook erg vindingrijk met martelpraktijken. Stel je bijvoorbeeld een steile tempel voor met ontelbaar veel treden, en dat je bovenaan deze tempel in hurkhouding wordt vastgebonden en een zetje krijgt. Of stel je voor dat je een paar dagen naakt in een kelder wordt opgesloten met vleesetende vleermuizen voordat je van die tempel wordt gerold. Ze waren ook fan van een sport vergelijkbaar met voetbal (alleen moest men dan scoren door palen te raken), je was wel flink de pineut als je de aanvoerder was van het verliezende team. We hebben vandaag in een kroegje Real Madrid vs. FC Barcelona gekeken; Xavi zou er niet meer zijn geweest... Ik vroeg nog aan de gids of het simpelweg offeren van mensen niet genoeg was om hun goden tevreden te stellen, blijkbaar niet.

In Copan ontmoetten we Aussies Rachel & Martin en met hun hebben we ook anderhalve week op Utila opgetrokken. Op Utila wonen mensen van Afrikaanse, Caribische en Europese (vooral Britse) komaf, de hoofdtaal is meer Engels dan Spaans, men leeft van visserij en/of toerisme en er zijn aardig wat reiziger. Maar toeristisch kun je het toch niet noemen met slechts een handjevol kroegen/restaurantjes, niet echt het standaard eiland dus. We hebben er veel gedoken en eigenlijk was ons hoofddoel zwemmen met walvishaaien (stond heel hoog op onze Bucket list). In het eerste zijn we dik geslaagd, vooral omdat ik na een paar duiken pillen ontdekte tegen zeeziekte waardoor ik niet meer hoefde te spugen (maakt het leven een stuk aangenamer ;)). In het tweede waren we iets minder succesvol. Ik heb uiteindelijk wel een klein stukje gezwommen met een walvishaai, Klaas moest het doen met slechts het zien van een staart. Soms zit het een klein beetje tegen, maar we mustn't be greedy (we hebben wel een nurse shark gezien tijdens een duik!). 

Met het verlaten van Honduras hebben we ook meteen het meest gevaarlijke land van de wereld overleefd (the bad boy in the Central American 'hood'). In 2012 is een van de steden, San Pedro Sula, uitgeroepen tot 'murder capital of the world' (met 3 moorden per dag). Niet een plek waar wij de bus zijn uitgestapt dus.

Op dit moment zijn we in Granada, Nicaragua, en dat is afzien...
Het is hier eigenlijk veel te heet om iets te ondernemen; zo begint een gekoelde fles water na 5 minuten al een beetje te borrelen, moeten we ons neerleggen bij chronische zweetplaklijven en moet Klaas zelfs met een natte handdoek slapen (een ventilator doet weinig). We leren hier 5 dagen Spaans en logeren bij een lieve lokale familie; de familie Allegro Acevedo. Het gezin bestaat uit oma 'Candida', dochters 'Mariella' en 'Kathia', en een aantal kleinkinderen. Maar daarnaast zijn er nog meer dan genoeg ooms, tantes, neefjes, nichtjes en andere familieleden die in- en uitlopen. 
Drie keer per dag staat er een maaltijd voor ons klaar (kilo's bruine bonen hebben we inmiddels al verorberd), 's ochtends sjokken we naar onze dagelijkse Spaanse les, 's avonds proberen we regelmatig het sjokken om te zetten in een stukje joggen (of een tandje sneller) en tussendoor kletsen we Spaans met de familie. 

Onze hersenen zijn genoeg gekraakt, tijd om de backpack weer op de rug te binden en meer van Nicaragua te zien. En geen betere manier dan dat samen met mijn grote zus te doen die alles weet van reizen. Hasta mañana Kim!

Liefs van ons!